حوزه علمیه در طول تاریخ، در عرصه تأمل و تفکر فلسفی و دینی فعالیت داشته است. از سوی دیگر، دانشگاه‌ها به‌عنوان مراکز آموزشی و تحقیقاتی نوین، در زمینه‌های علمی و فنی پیشرفت‌های قابل توجهی داشته‌اند؛ اما معمولاً تعامل و همکاری بین این دو نهاد جامعه به‌صورت محدود و موقتی انجام می‌شود.
با ایجاد یک وحدت راهبردی و تاکتیکی بین حوزه علمیه و دانشگاه می‌توان به شکلی بیشتر و هماهنگ‌تر در حل مسائل پیچیده اجتماعی نقش‌آفرینی کرد. این وحدت می‌تواند به اشتراک‌گذاری دانش و تجربه‌ها، ترکیب تخصص‌ها و مهارت‌ها، و استفاده از فناوری‌های نوین برای ایجاد راهکارهای خلاقانه و نوآورانه منجر شود.
در این وحدت رویه، حوزه و دانشگاه می‌توانند به تبادل دیدگاهها، مفاهیم و رویکردهای متنوعی دست یابند. از طرف دیگر، دانشگاه‌ها می‌توانند از تجربه‌ها و دانش عمیق حوزه علمیه بهره‌برداری کنند. این همکاری می‌تواند باعث پیوستگی مفاهیم دینی و اخلاقی با علوم و فنون نو شود و راهکارهایی همگرا و جامع برای حل مسائل پیچیده اجتماعی ارائه دهد.
با توجه به تنوع و پیچیدگی مسائل اجتماعی، این وحدت می‌تواند به‌صورت چندجانبه در زمینه‌های مختلف مانند اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی، اقتصادی و سایر زمینه‌ها شکل بگیرد. برای مثال، می‌توان به توسعه پایدار، کاهش فقر، توسعه فناوری، حفظ تنوع فرهنگی و زبانی، ترویج عدالت اجتماعی، مقابله با تعارض منافع، مدیریت منابع طبیعی و محافظت از محیط زیست اشاره کرد.
با ایجاد یک همکاری فعال و پایدار بین حوزه علمیه و دانشگاه‌ها می‌توان به شاخص‌های متمم و مکمل دست یافت و به‌طور جامع و هماهنگ در راستای حل خلاقانه معضلات اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی مردم تلاش کرد.
غلامرضا زعیمی، عضو هیأت علمی دانشگاه و پژوهشگر مسائل اجتماعی
